Stel je grenzen!

Afgelopen zomer kreeg ik een telefoontje van een mevrouw die op korte termijn een afspraak wilde maken. Het gespreks-onderwerp bleef onduidelijk. Op de afgesproken plek aangekomen kwam er een spontane vrouw van eind 50 op mij af. Na het bestellen van koffie begon zij direct te vertellen. Als enig kind komt de zorg voor haar ziekelijke moeder op haar schouders. In de afgelopen jaren is de zorg intensiever geworden. Gelukkig kunnen ze het goed met elkaar vinden. Zij is niet alleen een steun voor haar moeder maar moeder is ook zeker een steun voor haar. 

Na een lang verhaal bleef de kern van de vraag onaangeroerd. Ze vond elke keer weer een ander onderwerp om maar niet te hoeven vertellen waar ze zo mee zat. Op het moment dat ik haar aanspoorde om de kern van haar probleem hardop te verwoorden, kwamen de tranen. Na een paar minuten vermande zij zich en zei: “mijn moeder wil haar begrafenis en andere laatste wensen samen met mij op papier zetten! Ik ben daar nog helemaal niet aan toe, zo ziek of oud is ze nog niet. Ik ben zo bang dat dan het einde daar is, ik wil er niet aan denken en al helemaal niet aan meewerken! Oh, ik schaam mij zo!”

Zo dat was eruit!
Opgelucht was ze wel want als je iets hardop zegt, zie je je angsten onder ogen en kun je een oplossing zoeken. Eigenlijk vond ze dat het wel haar taak was om deze drempel samen met moeder te nemen. Maar ze kon zich er niet toe zetten. Ze zag wel in dat het er een keertje van zou komen maar nu kwam het wel heel dichtbij. Op mijn vraag of zij zelf al één en ander geregeld had antwoordde zij bevestigend. “Ik wil immers niet dat mijn man en kinderen het nog moeilijker krijgen”. Hierna waren we een tijdje stil, beide in gedachten over wat er gezegd was. Verstand en gevoel lopen helaas niet altijd synchroon. 

Maar hoe nu verder?
Om weer terug te keren naar de kern vroeg ik haar heel direct: wat wil jij? Het liefst wilde zij dat ik als buitenstaander het gesprek met haar moeder aan zou gaan. En …… deze oplossing werd ook door moeder bijna met gejuich ontvangen. 
Na drie intensieve gesprekken was alles uitgesproken en opgeschreven. Tegenover mij zaten twee opgeluchte en blije dames, de kroon op mijn werk, daar doe ik het voor!

Maar het tegenovergestelde kan ook ….
Toeval of niet, eind oktober opnieuw een telefoontje over het doornemen van de laatste wensen. Nu waren het 3 vriendinnen die samen de zorg voor een terminaal zieke vriendin en haar gezin op zich hadden genomen. Het afgelopen jaar was zwaar geweest want de zieke vriendin ging steeds meer achteruit. Nu ze niet meer zelfstandig kon staan moest er, volgens de vriendinnen, professionele hulp gezocht worden. Hun grens van mogelijkheden was bereikt. Ook hadden de kinderen allerlei vragen, die niet gesteld konden worden. 

Schone schijn
De zieke vriendin wilde namelijk haar omgeving beschermen door te doen alsof ze nog jaren mee kon. Ze vertelde regelmatig wat zij volgend jaar gingen doen en waar ze op vakantie zouden gaan. Het tegenover gestelde werd bereikt. Haar kinderen (14 en 18 jaar) beseften heel goed dat ze hun moeder snel zouden verliezen, alleen konden ze er niet over praten en zo liep iedereen de schone schijn op te houden voor de ander.  Na wat heen en weer praten kwam we tot de kernvraag: hoe doorbreken we op een prettige manier de schone schijn?

Om deze situatie te doorbreken hebben we samen een “luchtig” en persoonlijk dossier gemaakt met anekdotes afgewisseld met de vragen waar de vriendinnen, echtgenoot en de kinderen antwoord op wilde hebben. Eén van de vriendinnen heeft dit dossier overhandigd met de vraag of ze het door wilde nemen en er in ieder geval over wilde nadenken. 

Een paar dagen bleef het onaangeroerd totdat de zieke vriendin zei: “nu is het genoeg, we moeten praten”. En zo geschiede…… na vele tranen, boosheid en lachsalvo’s was iedereen opgelucht, de vragen beantwoord en konden ze samen de komende periode tegemoet treden. 

Zo zie je maar, als je duidelijk bent en niet over je eigen grenzen gaat, kunnen er toch mooie dingen ontstaan. 

Bovenstaande situaties gaan over mensen die niet zoveel tijd meer hebben en zich gedwongen voelen om een beslissing te nemen. 

Is het te voorkomen?
Ja, door het opstellen van een testament of een leventestament! Want waarom wachten je dood gaat? Wat nu als je blijft leven? Hierover de volgende keer meer!

Een hartelijke groet

Hinsje van der Klift

www.Ciceroconsult.nl

Hebben jullie al een en ander geregeld? Of bewust niet! Vertel het ons.